Перевод: с латинского на все языки

со всех языков на латинский

Scythae H

  • 1 Scythae

    Scytha, ae, m., and Scythes, ae, m., = Skuthês, a Scythian; sing. form Scytha, Phaedr. 3, prol. 52; Luc. 10, 454; Vulg. Col. 3, 11; cf. Lact. 3, 25, 18; Tac. A. 2, 60;

    form Scythes (class.),

    Cic. Tusc. 5, 32, 90; Hor. C. 2, 11, 1; 4, 14, 42; Plin. 7, 56, 57, § 198; cf. Hor. C. 4, 5, 25; Sen. Hippol. 167.— Mostly in plur.: Scythae, ārum, m., = Skuthai.
    I.
    The Scythians, a general designation of the nomadic tribes of the north of Europe and Asia, beyond the Black Sea, Mel. 2, 1, 2; 1, 2, 3 sq.; 3, 7, 1; Plin. 4, 12, 25, § 81; 6, 17, 19, § 50; Cic. Verr. 2, 5, 58, § 150; Hor. C. 1, 35, 9; 3, 8, 23; 3, 24, 9; id. C. S. 55 et saep.—Hence,
    II.
    Scythes or Scytha, ae, adj. comm., Scythian:

    Taurus,

    Sen. Hippol. 906:

    Pontus,

    Stat. Th. 11, 437; Sen. Herc. Fur. 1210:

    pellis,

    Mart. 10, 62, 8:

    smaragdos,

    id. 4, 28, 4.—
    B.
    Scy-thĭa, ae, f., the country of the Scythians, Scythia, Mel. 1, 3, 4; 2, 1, 6; 3, 5, 6; Plin. 2, 50, 51, § 135; 4, 13, 27, § 941; Just. 2, 2; Cic. Pis. 8, 18; id. N. D. 2, 34, 88; Ov. M. 1, 64; 2, 224; id. Tr. 1, 3, 61; 3, 2, 1 et saep.—
    C.
    Scythĭcus, a, um, adj., Scythian:

    Oceanus,

    Mel. 1, 2, 1; Plin. 2, 17, 20, § 53: Ister, Ov.Tr.5, 1, 21:

    amnis,

    i. e. the Tanais, Hor. C. 3, 4, 36:

    orae,

    Ov. Tr. 4, 9, 17; id. M. 5, 649:

    montes,

    id. ib. 15, 285:

    sagitta,

    id. ib. 10, 588:

    tegimen,

    Cic. Tusc. 5, 32, 90:

    Diana,

    i. e. the Taurian Diana, Ov. M. 14, 331 et saep.—In partic.:

    herba,

    Plin. 27, 1, 1, § 2; more usually called Scythĭcē, ēs, f., id. 25, 8, 43, § 82; 26, 14, 87, § 146. —
    D.
    Scythis, ĭdis, f.
    1.
    A Scythian woman, Ov. M. 15, 360; Val. Fl. 5, 343.—
    2.
    The Scythian emerald, Mart. Cap. 1, §§ 67 and 75.—
    E.
    Scythissa, ae, f., a Scythian woman, Nep. Dat. 1, 3.

    Lewis & Short latin dictionary > Scythae

  • 2 intactus

    [st1]1 [-] intactus, a, um: - [abcl][b]a - non touché, non atteint, non endommagé, indemne, intact. - [abcl]b - entier, complet. - [abcl]c - pur, non souillé, chaste. - [abcl]d - libre, exempt, préservé de, à l'abri de.[/b]    - caput intactum buxo, Juv. 14, 194: tête non peignée ([tête non touchée par le peigne]).    - exercitus intactus, Liv.: armée fraîche.    - intactus profugit, Sall. J. 54 fin: il s'enfuit sain et sauf.    - intactus grex, Virg.: troupeau (de jeunes taureaux) qui n'a pas porté le joug.    - intacta Pallas, Plin.: la chaste Pallas.    - intactus superstitione: libre de toute superstition.    - intacta regio: contrée non soumise.    - Graecis intactum carmen, Hor. S. 1, 10, 66: genre qui n'a pas été abordé par les Grecs.    - intacta ratione, Plin. 34, 8, 19, § 65: par un procédé tout nouveau.    - Scythae ab alieno imperio intacti, Just. 2, 3: les Scythes qui ont toujours été indépendants.    - intactus Britannus, Hor. Epod. 7, 7: le Breton invaincu.    - intactus omni affectione, Plin.-jn.: inaccessible à tout sentiment de partialité. [st1]2 [-] intactŭs, ūs, m.: intangibilité.
    * * *
    [st1]1 [-] intactus, a, um: - [abcl][b]a - non touché, non atteint, non endommagé, indemne, intact. - [abcl]b - entier, complet. - [abcl]c - pur, non souillé, chaste. - [abcl]d - libre, exempt, préservé de, à l'abri de.[/b]    - caput intactum buxo, Juv. 14, 194: tête non peignée ([tête non touchée par le peigne]).    - exercitus intactus, Liv.: armée fraîche.    - intactus profugit, Sall. J. 54 fin: il s'enfuit sain et sauf.    - intactus grex, Virg.: troupeau (de jeunes taureaux) qui n'a pas porté le joug.    - intacta Pallas, Plin.: la chaste Pallas.    - intactus superstitione: libre de toute superstition.    - intacta regio: contrée non soumise.    - Graecis intactum carmen, Hor. S. 1, 10, 66: genre qui n'a pas été abordé par les Grecs.    - intacta ratione, Plin. 34, 8, 19, § 65: par un procédé tout nouveau.    - Scythae ab alieno imperio intacti, Just. 2, 3: les Scythes qui ont toujours été indépendants.    - intactus Britannus, Hor. Epod. 7, 7: le Breton invaincu.    - intactus omni affectione, Plin.-jn.: inaccessible à tout sentiment de partialité. [st1]2 [-] intactŭs, ūs, m.: intangibilité.
    * * *
        Intactus, Adiect. Liu. A qui on n'a point touché.
    \
        Intactus infamia. Liu. Qui n'est point attainct de deshonneur, Qui n'ha point de note d'infamie.
    \
        Intacti religione animi vir. Liu. Qui ne craint point Dieu.
    \
        Intactus a sibilo peruenerat Hortensius ad senectutem. Caelius ad Ciceronem. Sans jamais avoir esté sifflé ne mocqué.
    \
        Carnem intactum Graecis. Horat. Dont les poetes Grecs n'ont jamais usé, Satyres.
    \
        Iuuencae intacta ceruice. Virgil. Qui n'ont point encore porté le joug, et ne sont point encore dontees.

    Dictionarium latinogallicum > intactus

  • 3 pateo

    pătĕo, ēre, pătŭi    - intr. souvent avec dat. [st2]1 [-] être ouvert, être découvert, être libre, être praticable, être accessible. [st2]2 [-] être à découvert, être exposé. [st2]3 [-] être étendu, s'étendre largement (en parlant de l'étendue d'un pays). [st2]4 [-] être à la disposition de. [st2]5 [-] être visible; être manifeste, être patent, être évident.    -... quam late pateant Scythae (sub. inter.): combien le territoire des Scythes est étendu.    - patet auditus, Cic.: l'ouïe est ouverte.    - patet iter: le chemin est ouvert, le chemin est libre.    - cubiculum quod patet nemini, Cic.: chambre qui est fermée pour tout le monde.    - patet plaga, Liv.: la plaie est béante.    - omnia Ciceronis patere Trebiano, Cic. Fam. 6: (voir) que tout ce que possède Cicéron est à la disposition de Trébianus.    - patere confessis, Ov. M. 10: [être ouvert aux aveux] = être sensible aux aveux.    - patuit quibusdam fuga, Liv.: quelques-uns eurent les moyens de fuir.    - praemia quae patent servis, Cic.: récompenses auxquelles les esclaves peuvent prétendre.    - si mea virginitas Phoebo patuisset, Ov. M. 14: si j'avais accordé ma virginité à Phébus.    - patere insidiis: être exposé aux embûches, être exposé à la trahison.    - patere morbis: être sujet aux maladie.    - eā quisque maxime patet, quā petitur: chacun est surtout vulnérable à l'endroit où on l'attaque.    - fines in latitudinem CLXXX milia passuum patent, Caes.: le territoire a 180.000 pas de large.    - horum opes late terrâ marique patuere, Liv.: leur domination s'étendit sur terre et sur mer.    - hoc praeceptum latius patet, Cic.: ce précepte est plus général.    - in quo vitio latissime patet avaritia, Cic. Off. 1: vice où la cupidité se donne le plus librement carrière.    - libidinum omnium patere in amicitia licentiam, Cic. Lael. 83: (penser) que tous les plaisirs ont le champ libre dans l'amitié. (que l'amitié donne le champ libre à tous les plaisirs).    - nomen in adversariis patet, Cic. Rosc. Com. 2: la créance figure sur le brouillon.    - patent praestigiae, Plaut. Capt.: mes vilains tours sont découverts.    - incessu patuit dea, Virg.: sa démarche trahit une déesse.    - patet + prop. inf.: il est évident que.    - patet aeternum id esse: il est évident que cela est éternel.    - satis patuit iis + prop. inf.: ils virent clairement que.
    * * *
    pătĕo, ēre, pătŭi    - intr. souvent avec dat. [st2]1 [-] être ouvert, être découvert, être libre, être praticable, être accessible. [st2]2 [-] être à découvert, être exposé. [st2]3 [-] être étendu, s'étendre largement (en parlant de l'étendue d'un pays). [st2]4 [-] être à la disposition de. [st2]5 [-] être visible; être manifeste, être patent, être évident.    -... quam late pateant Scythae (sub. inter.): combien le territoire des Scythes est étendu.    - patet auditus, Cic.: l'ouïe est ouverte.    - patet iter: le chemin est ouvert, le chemin est libre.    - cubiculum quod patet nemini, Cic.: chambre qui est fermée pour tout le monde.    - patet plaga, Liv.: la plaie est béante.    - omnia Ciceronis patere Trebiano, Cic. Fam. 6: (voir) que tout ce que possède Cicéron est à la disposition de Trébianus.    - patere confessis, Ov. M. 10: [être ouvert aux aveux] = être sensible aux aveux.    - patuit quibusdam fuga, Liv.: quelques-uns eurent les moyens de fuir.    - praemia quae patent servis, Cic.: récompenses auxquelles les esclaves peuvent prétendre.    - si mea virginitas Phoebo patuisset, Ov. M. 14: si j'avais accordé ma virginité à Phébus.    - patere insidiis: être exposé aux embûches, être exposé à la trahison.    - patere morbis: être sujet aux maladie.    - eā quisque maxime patet, quā petitur: chacun est surtout vulnérable à l'endroit où on l'attaque.    - fines in latitudinem CLXXX milia passuum patent, Caes.: le territoire a 180.000 pas de large.    - horum opes late terrâ marique patuere, Liv.: leur domination s'étendit sur terre et sur mer.    - hoc praeceptum latius patet, Cic.: ce précepte est plus général.    - in quo vitio latissime patet avaritia, Cic. Off. 1: vice où la cupidité se donne le plus librement carrière.    - libidinum omnium patere in amicitia licentiam, Cic. Lael. 83: (penser) que tous les plaisirs ont le champ libre dans l'amitié. (que l'amitié donne le champ libre à tous les plaisirs).    - nomen in adversariis patet, Cic. Rosc. Com. 2: la créance figure sur le brouillon.    - patent praestigiae, Plaut. Capt.: mes vilains tours sont découverts.    - incessu patuit dea, Virg.: sa démarche trahit une déesse.    - patet + prop. inf.: il est évident que.    - patet aeternum id esse: il est évident que cela est éternel.    - satis patuit iis + prop. inf.: ils virent clairement que.
    * * *
        Pateo, pates, patui, patere. Terent. Estre ouvert.
    \
        Ianua patet noctes atque dies. Virg. Est ouverte jour et nuict, Tousjours.
    \
        Pectus patuit ferro. Ouid. Ceda et obeit à l'espee, et la laissa entrer.
    \
        Huc tibi aditus patere non potest. Cic. Tu ne peuls entrer en ces choses, ou parvenir à la congnoissance d'icelles, L'entree ne t'est point ouverte.
    \
        Patent aures tuae querelis omnium. Cic. Tu escoutes les complaintes de touts.
    \
        Causae patuere. Ouid. Furent congneues et entendues, Furent sceues.
    \
        Irae deum patuere. Lucan. Furent manifestes, On congneut que Dieu estoit courroucé.
    \
        Vt mihi tui libri pateant, non secus ac si ipse adesses. Cic. Que ta librairie me soit ouverte aussi bien que si tu y estois.
    \
        Praemia et honores patere dicuntur alicui. Cic. Quand il y peult aiseement parvenir.
    \
        Si mea virginitas Phoebo patuisset amanti. Ouid. Eust esté exposee au bandon et commandement de, etc. Si j'eusse voulu abandonner ma virginité à, etc.
    \
        Patent haec omnibus ad visendum. Cic. Sont descouverts à la veue d'un chascun pour les aller veoir.
    \
        Ne fugae quidem patebat locus. Liu. Il n'y avoit lieu par où on peust fuir.
    \
        Patet locus tria stadia. Plin. Il ha trois stades d'estendue.
    \
        Planities millia passuum tria in longitudinem patebat. Caesar. Elle avoit trois mille pas d'estendue en longueur.
    \
        Cuncta maria, terraeque patebant Romanis. Sallust. Il n'y avoit lieu où ils n'entrassent.
    \
        Longis morbis senectus, acutis adolescentia magis patet. Cels. Est plus subjecte.
    \
        Patent praestigiae. Plaut. Sont descouvertes.
    \
        Quid porro quaerendum est? factumne sit? at constat a quo? at patet. Cic. Il est manifeste et evident.

    Dictionarium latinogallicum > pateo

  • 4 attineo

    at-tineo, tinuī, tentum, ēre [ teneo ]
    1) крепко держать, удерживать (aliquem, aliquid)
    a. manum alicujus vi T — силой удерживать чью-л. руку
    2) задерживать (a. aliquem carcere T)
    spe alicujus rei a. Sl — удерживать, внушая (ложную) надежду на что-л., обещая что-л.
    3) простираться, достигать
    4) касаться (тк. в 3-м лице sg. и редко pl.)
    quod ad me attinet Cчто до меня или с моей стороны
    quod ad agrum colendum attinet C — (всё), что относится к земледелию
    5) impers. attinet C etc. нужно, важно, целесообразно
    nihil attinet C — неважно, незачем

    Латинско-русский словарь > attineo

  • 5 campester

    stris, stre (редко campestris, e) [ campus I ]
    1) равнинный, полевой, находящийся в поле (locus Vr, Col etc.; iter Cs); живущий в равнинной местности, степной ( Scythae H); привыкший сражаться в открытом поле ( hostis L)
    certamen campestre Lборьба за почётные должности (в комициях, собиравшихся на Марсовом поле)

    Латинско-русский словарь > campester

  • 6 exubero

    ex-ūbero, āvī, ātum, āre
    1) появляться в изобилии, буйно расти, разрастаться ( umbra foliorum luxuriā exubĕrat V); пышно расцветать (exuberat eloquentia T)
    2) переполняться, вздуваться, бить ключом (fons exuberat PM; alte exuberat amnis V)
    3) изобиловать (aliquā re V etc.)
    5) значительно превышать числом, нахлынуть во множестве ( Scythae exuberant Persas Tert)

    Латинско-русский словарь > exubero

  • 7 originitus

    по происхождению (Persae, qui sunt o. Scythae Amm)

    Латинско-русский словарь > originitus

  • 8 attineo

    at-tineo (ad-tineo), tinuī, tentum, ēre (ad u. teneo), I) v. tr. festhalten, aufhalten, zurück-, innehalten, 1) eig.: nunc eandem (pallam) ante oculos attines, hältst sie fest in der Hand vor meinen Augen, Plaut.: nunc iam cultrum attinet, hat er schon das Messer fest in der Hand, Plaut.: att. prensam dextram vi, Tac.: alqm castris, carcere, publicā custodiā, Tac.: ut perpetuis quibusdam vinculis vinctus attineatur, Fronto: signatum argentum fisco vel aerario attinetur, Tac.: valetudine infensā domi attineri, Tac.: ita me vadatum amore vinctumque attines, Plaut. – 2) übtr.: a) aufhalten, festhalten, ita med attinuit, ita detinuit, Plaut. Men. 589: nos in sollicitudine, fort u. fort in Unruhe erhalten, Sall. hist. fr. 1, 48 (51), 6: simul Romanum et Numidam spe pacis, mit Friedenshoffnungen hinhalten, Sall. Iug. 108, 3. – b) als Besitz festhalten, nicht aus den Händen lassen, behaupten, magnos dominatus, Poëta b. Cic. or. 157: ripam Danuvii, Tac. ann. 4, 5. – c) geistig festhalten, fesseln, formam huius morem virtus hic animum attinere hic tuum, Plaut. mil. 1327: sed me Caesaris oratio uncis unguibus attinet, Fronto ad M. Caes. 1, 9. p. 21 M. = ep. Graec. 6. p. 253, 6 N. – II) v. intr. nach etwas hinhalten, sich hinerstrecken, 1) in lokaler Hinsicht, qui in Europa sunt (Scythae) a laevo Thraciae latere ad Borysthenem atque inde ad Tanaim... rectā plagā attinent, Curt. 6, 2 (6), 13. – 2) übtr., sich worauf erstrecken, nur in der dritten Pers., α) alqd attinet ad alqm od. ad alqd, es erstreckt sich etw. auf einen Ggstd., es geht etw. eine Pers. od. Sache an, betrifft od. berührt sie, macht ihr etwas aus, ist von Belang für sie, hat Einfluß auf sie, quid id ad vos attinet? Cato fr.: iamne me vis dicere id quod ad te attinet? Ter.: cetera, quae ad somnum, cibi desiderium, febrem, puris colorem attinent, Cels.: cetera, quae ad colendam vitem attinebunt, Cic.: oft in der Wendung quod attinet ad alqm od. ad alqd, was anlangt, was betrifft den u. den, das u. das, zB. ut aibat de eius consilio sese velle facere quod ad hanc rem attinet, Ter.: nam ego, quod ad me attinet, nolim, Cato fr.: quod ad sese attineat, Cato fr.: qui omnes, quod ad me attinet (meinetwegen), vellem viverent, Cic.: quod ad me attinet, ipse hoc bustum ante non videram, Curt.: id quod ad me nihil attinet, für mich von keinem Belang, mir gleichgültig ist, Cic. – β) bl. alqd attinet od. attinet m. folg. Subjektssatz (Infin. od. Acc. od. Infin.), es kommt darauf an, gehört zur Sache, es liegt daran, macht etwas (nichts) aus, ist von Belang, ist zweckmäßig, es hilft, immer m. vorhergeh. Negation (nihil, non, neque) od. in negativen Fragesätzen (s. Seyffert Cic. Lael. 39. p. 280), eā re non venit, quia nihil attinuit, Cic.: illi ea conquisiverunt, quae nihil attinebant, Cornif. rhet.: neque enim attinet, es gehört nicht hierher, Quint. – sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibus re concinebat, verbis discrepare? Cic.: nec victoribus mitti attinere puto, Liv.: dici plura non attinet, Curt.: neque quemquam attinebat id recusare, Cic.: nihil attinet me plura scribere, Cic.: u. quorsum attinet m. folg. Infin., Val. Max. 4, 4 pr.

    lateinisch-deutsches > attineo

  • 9 campester

    campester, stris, stre u. (selten) campestris, e (campus), I) auf ebenem Felde, in od. auf der Ebene (befindlich, wohnend, kämpfend u. dgl.), flach, eben (Ggstz. montanus u. collinus), locus campester, Varr., od. locus campestris, Col.: loca campestria, Liv.: vici agrique, Liv.: iter, auf der Ebene, Caes.: so auch oppidum, Liv.: barbari, Liv.: Scythae, Hor.: hostis, an den Kampf in der Ebene gewöhnter, Liv. – subst., α) Campestrēs, ium, f., Göttinnen des Blachfeldes (Ggstz. Sulevae = Silviae), Corp. inscr. Lat. 6, 768 u. ö. – β) campestria, ium, n., die flache, ebene Gegend, das Blachfeld, Sen., Tac. u.a. – II) insbes., das Marsfeld (Campus Martius) betreffend, auf dem Marsfeld, u. zwar: A) das Marsfeld als Ort der Leibesübungen, ludus, Cic.: arma, Hor.: exercitationes, Suet.: Nemesis Campestris, weil sie auf dem Marsfelde einen Tempel hatte (vgl. Campensis), Corp. inscr. Lat. 6, 533.: ebenso Mars Campester, Corp. inscr. Lat. 2, 4083. – subst., a) campestre, is, n. (sc. velamentum), ein Schurz zur Bedeckung der Scham, den die röm. Jünglinge trugen, wenn sie auf dem Campus Martius nackt ihre Leibesübungen anstellten, der Kampfschurz, -gurt, Ascon. in Cic. Scaur. 46. p. 25, 24 K. (wo campestri sub toga cinctus). Vulc. Gall. Avid. Cass. 4, 7. Itala genes. 3, 7 (b. Augustin. de civ. dei 14, 17): auch in heißer Sommerzeit statt der Tunika unter der Toga getragen, Hor. ep. 1, 11, 18. – b) Campestrēs, ium, m., Kampfgottheiten, Corp. inscr. Lat. 7, 1114 (vgl. oben no. I). – B) das Marsfeld als Ort der Komitien, bes. als Wahlfeld, auf dem Wahlfeld, certamen (wegen der Ehrenämter), Liv.: gratia (Einfluß), Liv.: quaestus, Cic.: campestrem experiri temeritatem, sich der blinden Willkür des Wahlfeldes aussetzen, Val. Max. – / Vgl. über die Formen campester u. campestris Prisc. 6, 41.

    lateinisch-deutsches > campester

  • 10 capillus

    capillus, ī, m. (verwandt mit caput; eig. Adi. sc. crinis), I) das Haupt- u. Barthaar des Menschen (dagegen crinis das geschmeidige Menschenhaar übh.), u. zwar a) kollektiv, compositus, Plaut. u. Cic.: flavus, Vulg., subflavus, Suet.: albus, niger, Hor.: longus, Nep.: horridus, Cic.: promissus, Caes.: passus, fliegendes, Ter. u. Caes.: tonsus, Prop.: sibi adurere capillum, Cic.: barbam ac capillum summittere, Sen. rhet.: capillum frangere, Sen. rhet.: quid capillum ingenti diligentiā comis? cum illum vel effuderis more Parthorum vel Germanorum vinxeris vel, ut Scythae solent, sparseris, in quolibet equo densior iactabitur iuba, horrebit in leonum cervice formosior, Sen. – doch auch Plur., capilli suo ingenio flexi, von Natur krauses Haar, Ter.: erant illi compti capilli, Cic.: capilli arte iacentes, Sen.: ex barba detonsi capilli, Sen.: capilli sparsi per colla, zerstreutes, Ov.: puellares capilli, Schol. Iuven.: capilli mulierum, Lact.: horrent ac subriguntur capilli, Sen. – b) v. einem Haar, in imaginem capilli unius aut multorum, Cael. Aur. chron. 2, 11, 129. – II) übtr.: A) das Tierhaar, Catull., Col. u.a. – B) die haarigen Fasern od. Wurzeln der Gewächse, croci, Plin.: porrum cum capillo suo, Apic.: dah. capillus Veneris (= ἀδίαντον), »Venushaar, Frauenhaar«, eine Pflanze, Ps. Apul. herb. 47.

    lateinisch-deutsches > capillus

  • 11 Europa

    Eurōpa, ae, f. u. Eurōpē, ēs, f. (Ευρώπη), I) die Tochter Agenors, eines Königs in Phönizien, Mutter des Sarpedon u. Minos von Jupiter, der sie in Gestalt eines Stieres nach Kreta entführte (s. Ov. met. 2, 836 sqq.), Varro LL. 5, 31 u. 9, 27. Varro r. r. 2, 5, 5. Cic. de nat. deor. 1, 78: Form -ē, Hor. carm. 3, 27, 25, – II) der nach der Europa benannte Erdteil, Varro LL. 5, 31 sq. Varro fr. bei Mart. Cap. 6. § 662. Cic. de nat. deor. 3, 24: Form -ē, Mela 1, 2, 1 (1. § 9). Hor. carm. 3, 3, 47. – Dav.: A) Eurōpaeus, a, um (Εύρωπαιος), a) zur Europa gehörig, europisch, dux, d.i. Minos, Ov. met. 8, 23. – b) europäisch, adversarii, Nep. Eum. 3, 2: Scythae, quos Europaeos vocant, Curt. 7, 7 (29), 2. – B) Eurōpēnsis, e, europäisch, res (Angelegenheiten), Vopisc. Aurel 31, 1: exercitus (Plur.), Vopisc. Prob. 13, 4.

    lateinisch-deutsches > Europa

  • 12 exubero

    ex-ūbero, āvi, ātum, āre, I) intr. reichlich hervorkommen, A) eig., v. Flüssigkeiten, in reichlicher Fülle hervorströmen, überströmen, sub eo saxo exuberans scatebra fluviae radit rupem, Acc. tr. fr.: specus, quo reciprocata maria residunt, atque unde se rursus exuberantia attollunt, Mela: mox (fons) increscens ad medium noctis exuberat, ab eo rursus sensim deficit, Plin.: omnem aquam exuberare, Frontin.: im Bilde, ille quasi exuberans fons est, hic tamquam defluens ex eo rivus, Lact. – m. Abl., copiis exuberans propriis (Rhenus), Amm.: alte spumis exuberat amnis (die Flut des kochenden Wassers), Verg. – B) übtr.: 1) in Fülle (reicher Menge) sich zeigen, überreichlich sich zeigen, si luxuriā foliorum exuberat umbra, Verg.: cuius corpus in tam immodicum modum luxuriasset exuberassetque, dessen Leib unförmig fett und dick geworden war, Gell.: quia lucrum exuberabat, Suet.: ex multa eruditione exuberat eloquentia, Tac. dial.: vel quod (περισσόν) abundans nimis esset et affluens et exuberans (überreichlich), Gell. 1, 22, 9. – 2) m. Abl. = von etwas überströmen, an etwas Überfluß haben, mit etw. überfüllt sein, pomis exuberat annus, Verg.: ex. copiā lactis, v. Tieren, Lact.: terram umore quodam, qui esset similis lactis, exuberasse, Lact.: tam lato fenore exuberat, v. einer Pers., Tac. – II) tr.: 1) in reichlicher Menge-, in reicher Fülle hervorbringen, favorum ceras (v. Kräutern), Col.: vindemias, Col. – 2) einwandernd überfluten, überreichlich bevölkern, Scythae exuberant Persas, Tert. de pall. 2.

    lateinisch-deutsches > exubero

  • 13 Scytha

    Scytha, ae, m. u. Scythēs, ae, m. (Σκύθης), der Szythe, Nom. Scythes, Cic. Tusc. 5, 90. Hor. carm. 2, 11, 1 u. 4, 14, 42. Plin. 7, 198. Flor. Vergil. or. an. poët. p. 107, 31 Halm. Sen. Hipp. (Phaedr.) 167 (173). Ps. Apul. Asclep. 24: Akk. Scythen, Hor. carm. 4, 5, 25. Plin. 7, 197: Nom. Scytha, Phaedr. 3. prol. 52. Lucan. 10, 454. Avien. descr. orb. 906. Vopisc. Aurel. 3, 5. Vulg. Coloss. 3, 11. Ven. Fort. carm. 5, 6, 218. Prisc. 5, 5: Akk. Scytham, Lact. 3, 25, 18: Abl. Scytha, Tac. ann. 2, 60 (wo es = Szythenland). Tert. adv. Marc. 1, 1. – Plur. Scythae, die Szythen, ein unbestimmter Name, bald eines Volkes, bald aller nomadischen Völker, die im Norden des Schwarzen und Kaspischen Meeres bis tief in das östliche Asien hin ihre Wohnsitze hatten, Mela 2, 1, 2; 1, 2, 3 (1. § 11 u. 12) sq. Cic. Verr. 5, 150. – als (poet.) Adi. Scythēs u. Scytha, ae, comm., szythisch, Nom. Taurus Scythes, Sen. Hipp. (Phaedr.) 906 (914): Akk. pontum Scythen, den Pontus Euxinus, Sen. Herc. fur. 1210 L.: Nom. pontus Scytha, Stat. Theb. 11, 437: Akk. Plur. Scythas zmaragdos, Mart. 4, 28, 4. – Dav.: A) Scythia, ae, f. (Σκυθία), das Land der Szythen, Szythien, Verg., Ov. u. Mela. – B) Scythicus, a, um (Σκυθικός), zu den Szythen gehörig, szythisch, a) eig.: tegimen, Cic.: arcus, Ov.: amnis, Tanaīs, Hor.: Oceanus, Eismeer, Plin.; Pontus Euxinus, Val. Flacc.: rupes, Mart. u. Auson.: convallis, Claud.: Diana, die taurische, Ov.: Scythica herba u. subst. bl. Scythicē, ēs, f., eine Pflanze, Plin. – b) = parthisch, pharetra, Lucan. – C) Scythis, idis, f. (Σκυθίς), szythisch, subst., eine Szythin, Ov. u. Val. Flacc.: vorzugsw. vom szythischen Edelstein, Mart. Cap. 1. § 67 u. (neben smaragdus u. iaspis) 75. – D) Scythissa, ae, f., eine Szythin, mater, Nep. Dat. 1. § 1.

    lateinisch-deutsches > Scytha

  • 14 uro

    ūro, ūssī, ūstum, ere ( statt *euso, vgl. altind. óšati, brennt, ušţa-ḥ, gebrannt = lat. ustus, griech. εὕω, ich senge, Aor. εύσαι), brennen, verbrennen, I) eig. u. übtr.: A) eig.: 1) im allg.: calidum hoc est: etsi procul est urit male, Plaut.: uri calore, Cic.: uri se patiuntur Indi, lassen sich von der Sonnenhitze brennen, Cic.: (sacer ignis) urit, corpore serpens, quamcumque arripuit partem, Lucr.: calx urit, hitzt (als Arznei genommen), Plin. – zona usta, die heiße Zone, Macr. – Partic. subst., a) ūsta, ae, f., der gebrannte Ocker, Vitr. 7, 11, 2. – b) ūstī, ōrum, m., Gebrannte, Verbrannte, durch Feuer usw. Verwundete, Plin.: a sole usti, Plin. – 2) insbes.: a) als mediz. t.t., brennen = mit Feuer behandeln, nos et urimur et secamur, Salv.: in corpore si quid eiusmodi est, quod reliquo corpori noceat, id uri secarique patimur, Cic.: si uri non potest vulnus, Cels.: quotios quid ustum est, Cels. – b) als t.t. der Malerei, α) enkaustisch malen, tabulam coloribus, Ov. fast. 3, 831. – β) enkaustisch auftragen, einbrennen, picta coloribus ustis puppis, Ov. fast. 4, 275. – c) verbrennen, brennend verzehren, verheeren, α) übh.: hominem mortuum, Cic.: agros, Liv.: urbes hostium, Tac.: naves, Hor.: terram urere, vicos exscindere, Curt.: ignis urit domos, Hor.: arbos uritur, Ov.: ut summum periculum esset, ne Appio suae aedes urerentur (in Brand geraten möchten), Cic.: sexus infirmus uri se perpetitur, Lact. (vgl. Bünem. Lact. 5, 13, 14): absol., urendo populandoque gesserunt beela, durch Sengen u. Brennen, Liv. 7, 22, 4. – β) als Feuerungs- od. Leuchtmaterial brennen, verbrennen, picem et ceras et cetera alimenta flammae, Ov.: odoratam nocturna in lumina cedrum, Verg.: in usum nocturni luminis uri (von den Christen), Tac.

    B) übtr.: 1) austrocknen, ausdörren, versengen, brennen, brennend schmerzen, (cicer) urit solum, Plin.: urit lini seges campum, Verg.: fimum suillum urit vineas, Plin.: terras, solum, Ov.: sitis urit herbas, Ov.: sitis guttur od. fauces urit, Ov.: nec febribus uror anhelis, Ov.: dysenteria si urit, Plin. – 2) durch allzustarke Reibung brennen, reiben, abreiben, wund machen, ea (terebra) excavat, non urit, Colum.: calceus... si minor, uret, Hor.: si te forte meae gravis uret sarcina chartae, Hor.: lorica urit lacertos, Prop.: cum aculeus sagittae aut glandis abditae introrsus tenui vulnere in speciem urit, Liv. – 3) v. Kälte, Frost usw., versengen, verletzen, iis, quae frigus usserit, remedio sunt, Frostschäden, Plin.: ustus ab assiduo frigore Pontus, Ov.: nec nova per g lidas herba sit usta nives, Ov.: Scythae continuis frigoribus uruntur, haben zu leiden vom usw., Iustin.

    II) bildl.: A) entzünden, entflammen, a) im üblen Sinne, v. einer Leidenschaft oder einer die Leidenschaft erregenden Person oder Sache, entflammen, martern, verzehren, Paffiv uri = entbrannt sein, brennen, glühen, verzehrt werden, amor urit me, Verg.: Daphnis me malus urit, Verg.: uritur infelix Dido, Verg.: quid in hospite ureris? bist du entbrannt für den G., Ov.: urit me Glycerae nitor, urit prava protervitas, Hor.: uror, seu tibi etc., Hor.: omnia haec mala, quibus uror torreor vexor, Arnob.: meum iecur urere bilis, Hor.: urit enim fulgore suo, erfüllt mit Neid, Hor.: quod urit invidiam, den Neid zur Marter macht, Liv. – uro hominem, ich ärgere ihn, Ter.; vgl. id nunc his cerebrum uritur, me esse etc., das ärgert sie, daß ich usw., Plaut. – b) im guten Sinne, zur Nachahmung entflammen, alqm avorum laudibus, Val. Flacc. 1, 446.

    B) beunruhigen, drücken, beschweren, belästigen, belästigend heimsuchen, eos bellum Romanum urebat, Liv.: quo (bello) Italia urebatur, Liv.: Aetolos dies noctesque assiduo labore urente, Liv.: populum gravis urebat infesto mari annona, Vell.: pestilentia urens simul urbem atque agrs, Liv.: quidam in quaslibet aures quidquid illos urit (was sie drückt) exonerant, Sen.

    lateinisch-deutsches > uro

  • 15 campester

    campester (qqf. campestris), tris, tre    - nom. sing. campestris, Cato d. Prisc. p. 696 P.; Col. 3, 13, 8; 7, 2, 3; 3, 14, 1. [st1]1 [-] de plaine, plat, uni.    - barbari campestres, Liv. 39, 53, 13: barbares qui habitent les plaines.    - campestrem hostem eludere, Liv. 22: esquiver les attaques d'un ennemi habitué à combattre en rase cammpagne.    - iter campestre: chemin de plaine, marche à travers la plaine.    - v. campestria, ium, n. [st1]2 [-] relatif au Champ de Mars, relatif aux jeux, relatif aux comices, relatif aux élections (relatif aux activités qui ont lieu au Champ de Mars).    - arma campestria: les armes en usage au Champ de Mars.    - proelia campestria: luttes au Champ de Mars.    - temeritas campestris, Val. Max. 4, 1: les hasards des élections.    - gratia campestris, Liv. 7, 1, 2: influence dans les comices.    - res ex campestri certamine in senatum pervenit, Liv. 32, 7, 11: la nouvelle du conflit lors des comices parvint au sénat.    - campestres, ĭum, m.: les divinités qui président aux luttes du Champ de Mars. --- Inscr. Orell. 1358; 1794; 2101; Inscr. Don. 59, 5.
    * * *
    campester (qqf. campestris), tris, tre    - nom. sing. campestris, Cato d. Prisc. p. 696 P.; Col. 3, 13, 8; 7, 2, 3; 3, 14, 1. [st1]1 [-] de plaine, plat, uni.    - barbari campestres, Liv. 39, 53, 13: barbares qui habitent les plaines.    - campestrem hostem eludere, Liv. 22: esquiver les attaques d'un ennemi habitué à combattre en rase cammpagne.    - iter campestre: chemin de plaine, marche à travers la plaine.    - v. campestria, ium, n. [st1]2 [-] relatif au Champ de Mars, relatif aux jeux, relatif aux comices, relatif aux élections (relatif aux activités qui ont lieu au Champ de Mars).    - arma campestria: les armes en usage au Champ de Mars.    - proelia campestria: luttes au Champ de Mars.    - temeritas campestris, Val. Max. 4, 1: les hasards des élections.    - gratia campestris, Liv. 7, 1, 2: influence dans les comices.    - res ex campestri certamine in senatum pervenit, Liv. 32, 7, 11: la nouvelle du conflit lors des comices parvint au sénat.    - campestres, ĭum, m.: les divinités qui président aux luttes du Champ de Mars. --- Inscr. Orell. 1358; 1794; 2101; Inscr. Don. 59, 5.
    * * *
        Campester, campestris, et hoc campestre, vel hic et haec campestris et hoc campestre: vt Locus campestris. Caesar. Lieu champestre.
    \
        Fraxinus campestris. Plin. Qui croist és champs.
    \
        Iter campestre. Caesar. Chemin champestre.
    \
        Ludus campestris. Cic. Esbatement qui se fait en un champ.
    \
        Scythae campestres. Horat. Qui vivent és champs dedens des tentes et pavillons.

    Dictionarium latinogallicum > campester

  • 16 attineo

    at-tineo (ad-tineo), tinuī, tentum, ēre (ad u. teneo), I) v. tr. festhalten, aufhalten, zurück-, innehalten, 1) eig.: nunc eandem (pallam) ante oculos attines, hältst sie fest in der Hand vor meinen Augen, Plaut.: nunc iam cultrum attinet, hat er schon das Messer fest in der Hand, Plaut.: att. prensam dextram vi, Tac.: alqm castris, carcere, publicā custodiā, Tac.: ut perpetuis quibusdam vinculis vinctus attineatur, Fronto: signatum argentum fisco vel aerario attinetur, Tac.: valetudine infensā domi attineri, Tac.: ita me vadatum amore vinctumque attines, Plaut. – 2) übtr.: a) aufhalten, festhalten, ita med attinuit, ita detinuit, Plaut. Men. 589: nos in sollicitudine, fort u. fort in Unruhe erhalten, Sall. hist. fr. 1, 48 (51), 6: simul Romanum et Numidam spe pacis, mit Friedenshoffnungen hinhalten, Sall. Iug. 108, 3. – b) als Besitz festhalten, nicht aus den Händen lassen, behaupten, magnos dominatus, Poëta b. Cic. or. 157: ripam Danuvii, Tac. ann. 4, 5. – c) geistig festhalten, fesseln, formam huius morem virtus hic animum attinere hic tuum, Plaut. mil. 1327: sed me Caesaris oratio uncis unguibus attinet, Fronto ad M. Caes. 1, 9. p. 21 M. = ep. Graec. 6. p. 253, 6 N. – II) v. intr. nach etwas hinhalten, sich hinerstrecken, 1) in lokaler Hinsicht, qui in Europa sunt (Scythae) a laevo Thraciae latere ad Borysthenem atque inde ad Tanaim... rectā plagā
    ————
    attinent, Curt. 6, 2 (6), 13. – 2) übtr., sich worauf erstrecken, nur in der dritten Pers., α) alqd attinet ad alqm od. ad alqd, es erstreckt sich etw. auf einen Ggstd., es geht etw. eine Pers. od. Sache an, betrifft od. berührt sie, macht ihr etwas aus, ist von Belang für sie, hat Einfluß auf sie, quid id ad vos attinet? Cato fr.: iamne me vis dicere id quod ad te attinet? Ter.: cetera, quae ad somnum, cibi desiderium, febrem, puris colorem attinent, Cels.: cetera, quae ad colendam vitem attinebunt, Cic.: oft in der Wendung quod attinet ad alqm od. ad alqd, was anlangt, was betrifft den u. den, das u. das, zB. ut aibat de eius consilio sese velle facere quod ad hanc rem attinet, Ter.: nam ego, quod ad me attinet, nolim, Cato fr.: quod ad sese attineat, Cato fr.: qui omnes, quod ad me attinet (meinetwegen), vellem viverent, Cic.: quod ad me attinet, ipse hoc bustum ante non videram, Curt.: id quod ad me nihil attinet, für mich von keinem Belang, mir gleichgültig ist, Cic. – β) bl. alqd attinet od. attinet m. folg. Subjektssatz (Infin. od. Acc. od. Infin.), es kommt darauf an, gehört zur Sache, es liegt daran, macht etwas (nichts) aus, ist von Belang, ist zweckmäßig, es hilft, immer m. vorhergeh. Negation (nihil, non, neque) od. in negativen Fragesätzen (s. Seyffert Cic. Lael. 39. p. 280), eā re non venit, quia nihil attinuit, Cic.: illi ea conquisiverunt, quae nihil attinebant, Cornif. rhet.: neque enim
    ————
    attinet, es gehört nicht hierher, Quint. – sin autem eos non probabat, quid attinuit cum iis, quibus re concinebat, verbis discrepare? Cic.: nec victoribus mitti attinere puto, Liv.: dici plura non attinet, Curt.: neque quemquam attinebat id recusare, Cic.: nihil attinet me plura scribere, Cic.: u. quorsum attinet m. folg. Infin., Val. Max. 4, 4 pr.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > attineo

  • 17 campester

    campester, stris, stre u. (selten) campestris, e (campus), I) auf ebenem Felde, in od. auf der Ebene (befindlich, wohnend, kämpfend u. dgl.), flach, eben (Ggstz. montanus u. collinus), locus campester, Varr., od. locus campestris, Col.: loca campestria, Liv.: vici agrique, Liv.: iter, auf der Ebene, Caes.: so auch oppidum, Liv.: barbari, Liv.: Scythae, Hor.: hostis, an den Kampf in der Ebene gewöhnter, Liv. – subst., α) Campestrēs, ium, f., Göttinnen des Blachfeldes (Ggstz. Sulevae = Silviae), Corp. inscr. Lat. 6, 768 u. ö. – β) campestria, ium, n., die flache, ebene Gegend, das Blachfeld, Sen., Tac. u.a. – II) insbes., das Marsfeld (Campus Martius) betreffend, auf dem Marsfeld, u. zwar: A) das Marsfeld als Ort der Leibesübungen, ludus, Cic.: arma, Hor.: exercitationes, Suet.: Nemesis Campestris, weil sie auf dem Marsfelde einen Tempel hatte (vgl. Campensis), Corp. inscr. Lat. 6, 533.: ebenso Mars Campester, Corp. inscr. Lat. 2, 4083. – subst., a) campestre, is, n. (sc. velamentum), ein Schurz zur Bedeckung der Scham, den die röm. Jünglinge trugen, wenn sie auf dem Campus Martius nackt ihre Leibesübungen anstellten, der Kampfschurz, -gurt, Ascon. in Cic. Scaur. 46. p. 25, 24 K. (wo campestri sub toga cinctus). Vulc. Gall. Avid. Cass. 4, 7. Itala genes. 3, 7 (b. Augustin. de civ. dei 14, 17): auch in heißer Sommer-
    ————
    zeit statt der Tunika unter der Toga getragen, Hor. ep. 1, 11, 18. – b) Campestrēs, ium, m., Kampfgottheiten, Corp. inscr. Lat. 7, 1114 (vgl. oben no. I). – B) das Marsfeld als Ort der Komitien, bes. als Wahlfeld, auf dem Wahlfeld, certamen (wegen der Ehrenämter), Liv.: gratia (Einfluß), Liv.: quaestus, Cic.: campestrem experiri temeritatem, sich der blinden Willkür des Wahlfeldes aussetzen, Val. Max. – Vgl. über die Formen campester u. campestris Prisc. 6, 41.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > campester

  • 18 capillus

    capillus, ī, m. (verwandt mit caput; eig. Adi. sc. crinis), I) das Haupt- u. Barthaar des Menschen (dagegen crinis das geschmeidige Menschenhaar übh.), u. zwar a) kollektiv, compositus, Plaut. u. Cic.: flavus, Vulg., subflavus, Suet.: albus, niger, Hor.: longus, Nep.: horridus, Cic.: promissus, Caes.: passus, fliegendes, Ter. u. Caes.: tonsus, Prop.: sibi adurere capillum, Cic.: barbam ac capillum summittere, Sen. rhet.: capillum frangere, Sen. rhet.: quid capillum ingenti diligentiā comis? cum illum vel effuderis more Parthorum vel Germanorum vinxeris vel, ut Scythae solent, sparseris, in quolibet equo densior iactabitur iuba, horrebit in leonum cervice formosior, Sen. – doch auch Plur., capilli suo ingenio flexi, von Natur krauses Haar, Ter.: erant illi compti capilli, Cic.: capilli arte iacentes, Sen.: ex barba detonsi capilli, Sen.: capilli sparsi per colla, zerstreutes, Ov.: puellares capilli, Schol. Iuven.: capilli mulierum, Lact.: horrent ac subriguntur capilli, Sen. – b) v. einem Haar, in imaginem capilli unius aut multorum, Cael. Aur. chron. 2, 11, 129. – II) übtr.: A) das Tierhaar, Catull., Col. u.a. – B) die haarigen Fasern od. Wurzeln der Gewächse, croci, Plin.: porrum cum capillo suo, Apic.: dah. capillus Veneris (= ἀδίαντον), »Venushaar, Frauenhaar«, eine Pflanze, Ps. Apul. herb. 47.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > capillus

  • 19 Europa

    Eurōpa, ae, f. u. Eurōpē, ēs, f. (Ευρώπη), I) die Tochter Agenors, eines Königs in Phönizien, Mutter des Sarpedon u. Minos von Jupiter, der sie in Gestalt eines Stieres nach Kreta entführte (s. Ov. met. 2, 836 sqq.), Varro LL. 5, 31 u. 9, 27. Varro r. r. 2, 5, 5. Cic. de nat. deor. 1, 78: Form -ē, Hor. carm. 3, 27, 25, – II) der nach der Europa benannte Erdteil, Varro LL. 5, 31 sq. Varro fr. bei Mart. Cap. 6. § 662. Cic. de nat. deor. 3, 24: Form -ē, Mela 1, 2, 1 (1. § 9). Hor. carm. 3, 3, 47. – Dav.: A) Eurōpaeus, a, um (Εύρωπαιος), a) zur Europa gehörig, europisch, dux, d.i. Minos, Ov. met. 8, 23. – b) europäisch, adversarii, Nep. Eum. 3, 2: Scythae, quos Europaeos vocant, Curt. 7, 7 (29), 2. – B) Eurōpēnsis, e, europäisch, res (Angelegenheiten), Vopisc. Aurel 31, 1: exercitus (Plur.), Vopisc. Prob. 13, 4.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > Europa

  • 20 exubero

    ex-ūbero, āvi, ātum, āre, I) intr. reichlich hervorkommen, A) eig., v. Flüssigkeiten, in reichlicher Fülle hervorströmen, überströmen, sub eo saxo exuberans scatebra fluviae radit rupem, Acc. tr. fr.: specus, quo reciprocata maria residunt, atque unde se rursus exuberantia attollunt, Mela: mox (fons) increscens ad medium noctis exuberat, ab eo rursus sensim deficit, Plin.: omnem aquam exuberare, Frontin.: im Bilde, ille quasi exuberans fons est, hic tamquam defluens ex eo rivus, Lact. – m. Abl., copiis exuberans propriis (Rhenus), Amm.: alte spumis exuberat amnis (die Flut des kochenden Wassers), Verg. – B) übtr.: 1) in Fülle (reicher Menge) sich zeigen, überreichlich sich zeigen, si luxuriā foliorum exuberat umbra, Verg.: cuius corpus in tam immodicum modum luxuriasset exuberassetque, dessen Leib unförmig fett und dick geworden war, Gell.: quia lucrum exuberabat, Suet.: ex multa eruditione exuberat eloquentia, Tac. dial.: vel quod (περισσόν) abundans nimis esset et affluens et exuberans (überreichlich), Gell. 1, 22, 9. – 2) m. Abl. = von etwas überströmen, an etwas Überfluß haben, mit etw. überfüllt sein, pomis exuberat annus, Verg.: ex. copiā lactis, v. Tieren, Lact.: terram umore quodam, qui esset similis lactis, exuberasse, Lact.: tam lato fenore exuberat, v. einer Pers., Tac. – II) tr.: 1) in reichlicher Menge-, in reicher Fülle
    ————
    hervorbringen, favorum ceras (v. Kräutern), Col.: vindemias, Col. – 2) einwandernd überfluten, überreichlich bevölkern, Scythae exuberant Persas, Tert. de pall. 2.

    Ausführliches Lateinisch-deutsches Handwörterbuch > exubero

См. также в других словарях:

  • SCYTHAE — populi fuêre celeberrimi, antiquissimi proximi, Eerrario hodie Tartari, gens numerosissima, in plures populos divisa: Sunt enim non in Asia solum, sed et in Europa, apud Maeotidem paludem, qui et Maeotae, Alani, Agathyrsi, Geloni, et Sauromatae:… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • DII — ingenii ab Unius notitia exerrantis figmentum, tot fuêre apud Gentiles, quot deprehendêrunt vel usui suo, vel terrori, vel admirationi apta instrumenta; omisso Eo, qui solus horum Auctor, naturâ suâ invisibilis, per visibilia haec sua opera ipsis …   Hofmann J. Lexicon universale

  • CARRAGO — apud Trebellium Pollionem in Gallienis, c. 13. Quô compertô Scythae, factâ carragine, per montem Gessacem fugere sunt conati: apud Graecorum Tacticos καραγὸς, quid sit, ex Procopio discere est, qui facere carraginem, l. 4. dixit τὰς ἁμάξας… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SCYTHIA — provincia Asiae gemina; Citerior, quae intra Imaum montem, Ptolem. dicitur, inter Sarmatiam Asiae ad Occasum et Scythiam alteram ad Ortum, ac inter mare Caspium ad Meridiem et Oceanum Borealem, seu Scythicum ad Arctos, in plures regiones divisa,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • СКИФЫ — (лат. scythae). Общее название северных кочевых народов в Европе и Азии, в древние времена. Словарь иностранных слов, вошедших в состав русского языка. Чудинов А.Н., 1910. СКИФЫ греческое название всех племен, кочевавших по Европе и Азии на север …   Словарь иностранных слов русского языка

  • BARBARISMUS et Scythismus — nonnullis vocatur foedus error eorum, qui taciti cum insipiente dicunt, Non est Deus: et quidem ille putatur iuxta Epiphanium, ante diluvium, hic postea obtinuisse, usque ad Setungum, cuius tempore coeperit Hellenismus. Sed nec Epiphanius dicit,… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • HYLAEA sive HYLEA — HYLAEA, sive HYLEA regio parva Sarmatiae Asiat. ad oram maris Euxini. Val. Flac. Argon l. 6. v. 74. Movit et Hylea supplex cum gente Syenen. Nic. Lloyd. Baudr. reg. Scythiae Eur. seu parvae, in qua Georgi seu Agricolae Scythae, versus Boristhenem …   Hofmann J. Lexicon universale

  • IMAGINES — I. IMAGINES in Gentilium religione multi usûs, qui tamen non apud omnes eorum semper viguit. Nam fuêre, qui urcumque Numina colentes varia, aut Solem saltem sub variis nominibus, neque atas, neque statuas Imag insque ullas eorum hab uêre, nec… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • SCYTHIA Parva — quae et Scythia Europaea, et alias Cimmeriae dicta fuit, pars fuit Australis Sarmatiae Euopaeae, versus Pontum Euxinum et Maeotidem paludem. Eius pars fuit in Taurica Chersoneso ubi Tauri Scythae: pats vero extra inter Bugem lacum Maeotidemque… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • TAPTARIA — vulgo TARTARIE prs Asiae amplissima, ma gis ad Boream extensa, ubi alias Scythia intra ex extra lmaum et Serica regio. Dividitur a quibusdam in quinque partes seu regna, nempe in Tartariam veram, quae ad Boream, Cataiam, quae ad Ortum; Tartariam… …   Hofmann J. Lexicon universale

  • TARTARI — populi partim Asiae, partim Europae, qui olim Scythae appellabantur, nomen acceperunt a tribu Tartar, ex qua senex quidam, Cangio appellatus, vir obscuri quidem generis, verum prudentiâ et sanctitatis opinione insignis, natus, Rex atque Imperator …   Hofmann J. Lexicon universale

Поделиться ссылкой на выделенное

Прямая ссылка:
Нажмите правой клавишей мыши и выберите «Копировать ссылку»